25 februari 2018 Hertsberge leeft interviewt Stefaan

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

Hoe is dat eigenlijk gestart?

 

Heeft die start iets te maken met jouw Chirotijd in Hertsberge?

 

Lange fietstochten maken is altijd een stuk van mijn DNA geweest. In 1988 fietste ik met een boomlange maat naar Praag, de muur was nog niet gevallen. Het passeren aan het ijzeren gordijn was een sterk beklijvende ervaring, ook het in elkaars armen vallen op de oude Karelsbrug. In 2007 was ik voor het werk in Timisoara, Roemenië. Ik zag een pijl waarop stond: Belgrado, 150 km. Dat triggerde me. Een stuk van Europa waar ik nog nooit was geweest. En waar bovendien zo’n bloedig conflict in onze achtertuin zich heeft afgespeeld. Zin voor avontuur, interesse in andere culturen, ecologie … het zijn zeker waarden die mij in de Chiro sterk hebben geraakt. Een mens is een optelsom van zijn ervaringen hé en die ‘draag je mee zolang je verder leeft’ (uit Testament van Boudewijn de Groot).

 

Waar ben je zoal geweest?

​

Ik vind het een beetje stoeferig om dat allemaal op te sommen. Het is me niet om de hoeveelheid landen te doen maar om de ontmoetingen, de inzichten die je opdoet, het bij jezelf komen maar tegelijk de verrassende netwerken die ontstaan als je gaat reizen. Kort samengevat ben ik zeer lange tijd alleen maar naar het Oostblok gegaan en de Balkan, in 2015 en 2016 ben ik dan helemaal zuidwaarts getrokken, naar Marokko tot de grens met Algerije. Dit jaar ging je fietsen in Nederland.

 

Waarom koos je dit jaar voor ‘zo dicht bij huis’?

 

Mijn tochten naar Marokko die diepe indruk hebben gemaakt waren toch eerder complexe reizen. Het duurde bvb 5 dagen eer ik terplekke was. Daarom had ik zin om in 2017 een supereenvoudige reis te maken. Gewoon vanaf Lokeren vertrekken. Het doel was om in 12 dagen alle 12 provincies in Nederland te doorkruisen. Op het werk was ik bezig met een project over burgerschap. Het één is met het andere gecombineerd. Ik heb heel veel wakkere burgers in Nederland ontmoet die met heel veel interessante sociale en duurzame projecten bezig waren en zijn. Meer daarover kan je lezen op www.glurenbijdeburen.org . Welke reis vond je het boeiendst tot nu toe en waarom? Lastig te beantwoorden. Ik denk dat de eerste ontmoeting met Marokko er toch bovenuit sprong. De hartelijkheid, de interesse van de mensen, de spontane gesprekken op terrasjes, de spontane hulp … zalig!

 

Welke reis vond je het minst geslaagd en waarom?

 

Echt mislukte reizen zitten er niet tussen. Ook al ben je doorregent, ben je bekaf na een tocht die je compleet mis had ingeschat, na regen komt altijd zonneschijn. Hoe kies je een bestemming? Ik heb geen strak schema. Maar ik ga meestal niet naar plekken waar ik al geweest ben. Laat ons zeggen dat de bestemming nogal intuïtief ontstaat. Ik hou van het opzoeken van blinde vlekken. Grenzen voorbijsteken waar het voor mij vol vraagtekens staat. In maart ga ik naar Bulgarije, dat idee is op café ontstaan. Uitzonderlijk doe ik deze reis met vriend en muzikant Ward. We willen de reis ook als een hefboom zien om met Bulgaren in Lokeren en Gent ook in contact te komen.

 

Hoe verloopt de voorbereiding?

 

Stel je daar niet zoveel bij voor. Lezen als een gek is mijn voornaamste voorbereiding. In de tocht naar Marokko heb ik zo’n 50 boeken gelezen van de meest diverse schrijvers die met Marokko een band hebben. Het is een manier om reeds te vertoeven, om reeds mentaal te reizen, je verplaatsen via meeslepende literatuur. En de beelden uit boeken dan toetsen met de ervaring terplekke. Dichter bij de hemel kan ik niet komen (en ik ben dan nog een vrijzinnige). Voel je je tijdens die reizen soms eenzaam? Dat is zowat het laatste gevoel waar ik ‘last’ van zou hebben. Weet je, ik heb een fantastische vrouw, hele toffe en uitdagende kinderen, een warme vriendenkring.

 

Hoe zou ik me eenzaam kunnen voelen?

 

En er zit in mij ook een stukje autist, ik hou ervan om van tijd tot tijd helemaal van de radar te zijn. Ik denk dat ik ook niet zo’n makkelijke kerel ben om mee op te trekken. Ik kan me nogal fixeren op mijn doelen. Een van de mooiste herinneringen? Ik was heel sterk onder de indruk van het Fort van Brest in Wit-Rusland. Een monumentaal plein, een kolos van een oorlogsmemoriaal, muziek als uit een film van Sergey Eisenstein, uit een belendende kleine kerk stegen prachtige gezangen op, ik was daar helemaal alleen. En dan te voelen hoeveel geschiedenis van de eerste en tweede wereldoorlog hier samenkwam.

 

Eén van de minst mooie herinneringen?

 

Op het moment zelf kan ik soms vloeken. Zo ben ik in het Albanese hooggebergte eens gestrand en sliep ik in de open lucht op een hardstenen terras, er was in mijlen geen slaapplek. Na enkele uren slapen vertrok ik goed verkleumd bij het krieken van de dag. Maar er zijn verdomme mensen die dat elke dag meemaken, in Brussel, in Gent, zonder enig perspectief. Ik relativeer dat snel.

 

Waar wil je in de toekomst nog naar toe?

 

Kopenhagen omdat de groene revolutie in Denemarken me intrigeert. Ierland omdat onze huwelijksreis (al liftend) er plaatsvond. En ik er mijn tweede marathon liep.

 

Kies je echt om alleen te reizen of denk je er nog aan om samen met je kinderen en echtgenote zo’n fietsreizen te maken?

 

Mijn madam is meer een wandeltype. En ik vind vliegen totaal niet verantwoord. Als je naar New York vliegt vervuil je zoveel als stookkosten voor een huisgezin voor een heel jaar. En ik hou van de filosofie van traag reizen. We gaan dus creatief met onze marges om. Maar er staan de komende maanden enkele kortere fietsreizen op het programma. Maar het hoeft niet zo fel en zo ver te zijn voor Sofie. Nu we zonder eigen auto leven zoeken we het samen wat dichterbij. Van Kortrijk naar Menen kan even interessant zijn dan van Tanger naar Tetouan hé.